Czym różni się hybrydowa chmura od środowiska wielochmurowego?

Wraz ze wzrostem zakresu i popularności przetwarzania w chmurze zmieniają się też sposoby, w jakie firmy wykorzystują chmurę do zaspokajania swoich potrzeb. Wielu użytkowników chmury obliczeniowej polega na chmurze publicznej, w której firmy zlecają utrzymywanie aplikacji lub infrastruktury dostawcom takim jak Amazon, Microsoft, IBM czy Google. Organizacje wprowadzają również wewnętrzną chmurę obliczeniową w modelu chmury prywatnej, często w celu rozwiązania problemów związanych z bezpieczeństwem i zarządzaniem. Najczęściej jednak najlepszym modelem dla większości firm nie jest ani chmura publiczna, ani to prywatna, ale połączenie zalet obu rozwiązań, czyli chmura hybrydowa. Niekiedy wybierany jest model wykorzystujący wiele typów usług w chmurze, czyli rozwiązania typu multi-cloud. Czym zatem jest chmura hybrydowa, a czym środowisko wielochmurowe?

Multicloud to podejście oparte na chmurze składające się z więcej niż jednej usługi chmurowej od więcej niż jednego dostawcy chmury – publicznej lub prywatnej. Wielochmurowość oznacza zatem obecność więcej niż jednego wdrożenia w chmurze tego samego typu (publicznego lub prywatnego), pochodzącego od różnych dostawców. Może to wynikać z sytuacji, kiedy firma utrzymuje swoją infrastrukturę w chmurze X, ale chce skorzystać z zastrzeżonego rozwiązania dostępnego np. tylko w chmurze Y. Inne są potrzeby działów rozwoju, a inne działów logistyki stąd często wybór różnych dostawców. Często rozwiązania wielochmurowe wynikają także z chęci uniezależnienia się od jednego dostawcy.

Chmura hybrydowa odnosi się natomiast do obecności wielu typów wdrożeń (publicznych lub prywatnych) z pewną formą integracji lub orkiestracji między nimi. W przeciwieństwie do modelu wielochmurowego, w którym różne chmury są używane do różnych zadań, elementy chmury hybrydowej zazwyczaj współpracują ze sobą. W rezultacie dane i procesy współistnieją i mieszają się w środowisku hybrydowym, podczas gdy w rozwiązaniu multi-cloud wykorzystanie zazwyczaj pozostaje w zakresie „własnej” chmury.

Podejście wielochmurowe może obejmować różne środowiska chmury publicznej lub różne środowiska chmury prywatnej. Podejście oparte na chmurze hybrydowej może natomiast obejmować środowisko chmury publicznej i środowisko chmury prywatnej z infrastrukturą ułatwiającą przenoszenie obciążeń.

Te podejścia do chmury wykluczają się wzajemnie: nie można mieć obu jednocześnie, ponieważ chmury będą ze sobą połączone (chmura hybrydowa) lub nie (środowiska wielochmurowe). Praktyka pokazuje, że posiadanie wielu wdrożeń w chmurze, zarówno publicznych, jak i prywatnych, staje się coraz bardziej powszechne w przedsiębiorstwach, które dążą do poprawy bezpieczeństwa i wydajności dzięki rozszerzonemu portfolio środowisk. Środowiska chmury hybrydowej zyskują na popularności, dzięki ich elastyczności i możliwości łatwego przenoszenia obciążeń.

Sposób działania chmur publicznych i chmur prywatnych w ramach chmury hybrydowej nie różni się od sposobu działania samodzielnych chmur publicznych lub chmur prywatnych. Oddzielne chmury stają się hybrydowe, gdy te środowiska są połączone tak płynnie, jak to tylko możliwe. Ta wzajemna łączność to sposób, w jaki działają chmury hybrydowe – i to dlatego ten model jest podstawą przetwarzania brzegowego. Ich wzajemna komunikacja polega na przenoszeniu obciążeń, ujednoliceniu zarządzania i organizacji procesów. To, jak dobrze rozwinięte są te połączenia, ma bezpośredni wpływ na to, jak dobrze działa chmura hybrydowa. W praktyce wygląda to przykładowo tak, że aplikacja działająca w hybrydowej strukturze chmury może korzystać z obciążeń, usług internetowych i zewnętrznych aplikacji z chmury publicznej, podczas gdy baza danych i pamięć masowa działają w chmurze prywatnej. To gdzie i jak będzie wykorzystywana moc obliczeniowa może zależeć od kosztów i rozłożenia obciążeń.

Dzisiejsze chmury hybrydowe mają nowoczesną architekturę. Zamiast łączyć same środowiska, zespoły IT tworzą chmury hybrydowe, koncentrując się na przenośności aplikacji działających w tych środowiskach. Przykładem takiego rozwiązania są choćby kontenery Linux. Dają one przedsiębiorstwom ogromy wybór, jeśli chodzi o dostawców chmury publicznej. Ponieważ kontenery pakują i izolują aplikacje z całym środowiskiem wykonawczym, użytkownicy mogą przenosić zawartą w nich aplikację między chmurami, zachowując ich pełną funkcjonalność. Daje to swobodę wyboru dostawców chmury publicznej, w oparciu o uniwersalne standardy (np. czas pracy, przestrzeń dyskową, koszty) zamiast tego, czy będą one – czy nie będą – obsługiwały jakąś aplikację ze względu na ograniczenia własnościowe.

Taką przenośność ułatwiają mikrousługi – architektoniczne podejście do pisania oprogramowania, w którym aplikacje są podzielone na najmniejsze komponenty, niezależnie od siebie. Kontenery Red Hat są idealnym miejscem, aby tworzyć i uruchamiać aplikacje oparte na mikrousługach.

Niezależnie od rodzaju środowiska chmurowego ważne jest, jakich narzędzi użyjemy do zarządzania i automatyzacji procesów. Współczesne technologie automatyzacji (takie jak Red Hat® Ansible® Automation Platform) umożliwiają automatyzację zasobów w różnych środowiskach. Dodanie nowoczesnych możliwości automatyzacji do środowisk wielochmurowych ogranicza złożoność środowiska, jednocześnie zwiększając bezpieczeństwo obciążenia i wydajność dla aplikacji tradycyjnych i natywnych dla chmury.

Na koniec warto wspomnieć o bezpieczeństwie. Odpowiednio zaprojektowana, zintegrowana i zarządzana chmura hybrydowa może być tak samo bezpieczna, jak tradycyjna lokalna infrastruktura IT. Wykorzystanie wielu środowisk może być jednym z najsilniejszych zabezpieczeń przed zagrożeniami. Wszystkie te wzajemnie połączone środowiska pozwalają wybrać, gdzie umieścić poufne dane, a także pozwalają zespołom bezpieczeństwa na standaryzację nadmiarowej pamięci masowej w chmurze, która może zwiększyć wyniki związane z odtwarzaniem po awarii.